Kamil i Karol z Zielonego Słońca
Piątek, 27 lipca, 2012, #Liderzy Dąbrowskiej Pozarządówki
Kiedy człowiek czuje się spełniony? Kiedy łączy pasję z pracą. Tak jest właśnie w przypadku Kamila Katolika i Karola Kojkoła z Stowarzyszenia Promocji Kultury Zielone Słońce, profesjonalnych aktorów - lalkarzy. Po przerwie wznawiamy wywiady z cyklu Ludzie Pełni Pasji.
Jak mówią o sobie – „nie jesteśmy teatrzykiem, a teatrem, nie oszukujemy lecz gramy, dążymy do stworzenia teatru rodzinnego, familijnego, ale również do teatru lalek dla dorosłych”. Z Kamilem Katolikiem i Karolem Kojkołem rozmawia Daria Sąsiadek z dąbrowskiego Inkubatora Społecznej Przedsiębiorczości.
Kilka słów o stowarzyszeniu – kiedy powstało, jaki jest cel działalności i skąd nazwa?
Kamil: Stowarzyszenie Promocji Kultury „ Zielone Słońce” powstało w roku 2006 jako nieformalny „Teatr Szklana Kula, Zielone Słońce” tzn. od tego się zaczęło. Trójka aktorów lalkarzy z Teatru Dzieci Zagłębia w Będzinie postanowiła stworzyć własny spektakl dla najmłodszych „Pan Kuleczka” wg Wojciecha Widłaka. Tyle było przy tej realizacji problemów do rozwiązania, że spektakl powstawał ponad pół roku - na szczęście udało się. W czerwcu 2007 roku oddaliśmy premierę w Pałacu Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej, na jesieni tegoż roku dostaliśmy zaproszenie na występy w Białostockim Teatrze Lalek (jeden z najlepszych Teatrów lalkowych w Europie). Po kilku małych sukcesach stwierdziliśmy, że chcemy kontynuować nasze działania. Po wielkiej „burzy mózgów” 23.05.2008r. zostaliśmy wpisani do KRS pod nieco już zmienioną nazwą. Celem naszego Stowarzyszenia jest działalność na rzecz ogółu społeczeństwa lub określonej grupy podmiotów wyodrębnionej ze względu na szczególnie trudną sytuację życiową lub materialną w stosunku do społeczeństwa oraz profesjonalnych, niezależnych twórców kultury w regionie Zagłębia i Śląska.
Jak narodziła się fascynacja teatrem, czym jest dla Was i dlaczego właśnie lalkowy?
Karol: Ponoć gdzieś to w człowieku siedzi, ja od dziecka lubiłem brać udział we wszelkich akademiach, teatrzykach i tak trafiłem do Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. To jest hobby, wspaniały pomysł na spędzenie wolnego czasu, a zarazem praca, do tego lalki - nasi aktorzy, tak często ignorowane przez widza dorosłego pozwalają przekazać o wiele mocniej pewne treści, co prawda w regionie ludzie nie bardzo sobie wyobrażają teatr lalek dla dorosłych, a takowy funkcjonuje w świecie od bardzo dawna.
Pierwszy występ sceniczny na deskach teatru?
Kamil: Już w szkole teatralnej graliśmy na deskach scenicznych, a w swoim repertuarze mamy przeróżne sztuki, zarówno te w żywym planie np. „Kartoteka” Różewicza czy „Na dnie” Gorkiego, po maskowy „Ubu Króla” Alfreda Jarry.
Karol: Ja osobiście po ukończeniu Akademii Teatralnej trafiłem do Teatru Ateneum w Katowicach, gdzie pierwszą moją kreacją była rola Pinokia w zastępstwie.
Skąd czerpiecie pomysły na spektakle?
Karol: Bardzo różnie, niekiedy wpadnie nam w ręce odpowiednia literatura albo chodzi nam po głowie coś, co chcielibyśmy przekazać dalej w świat, a czasem tworzy się na zamówienie. Myślę, że każdy twórca „magazynuje” pomysły na kartkach, w głowie, na zdjęciach itd., po to żeby je wyciągnąć w odpowiednim momencie i ułożyć w dzieło.
Dla jakiej grupy odbiorców skierowane są spektakle i warsztaty?
Kamil: Nasza oferta jest różnorodna. Warsztaty skierowane są głównie do dzieci, które nie boją się lalek i nie wstydzą się zabawy. Realizujemy także szereg inicjatyw dla młodzieży. Spektakle kierujemy do wszystkich grup wiekowych. Z odbiorem sztuki przez dorosłych jest ciut lepiej, lecz trudniej ich namówić na wyjście do teatru, ale jak uda się nam przyciągnąć ludzi na spektakl - „Święci osiedlowi” (15+) to są potem zadowoleni.
Jak powstaje spektakl i ile czasu zajmują przygotowania?
Karol: Spektakl powstaje w czasie od 6 tygodni do ….bardzo długo, ogólnie sprawa jest pogmatwana. Spektakl to dzieło zespołu ludzi - jest reżyser, scenograf, kompozytor, producent scenografii…… aktorzy, a całość koordynuje reżyser – szef, duża odpowiedzialność.
Jak powstaje lalka teatralna?
Karol: Lalka teatralna musi się dobrze ruszać, to znaczy musi dać się lekko animować, być leciutka, dlatego zleca się wykonanie lalek specjalistom. My zamawiamy swoje u mistrza – nie podam nazwiska.
Najciekawsze zrealizowane projekty?
Kamil: Staramy się, żeby nasze projekty były innowacyjne, proponujemy wyjście poza ramy. Przykładowo zagraliśmy spektakl w Kopalni Ćwiczebnej Muzeum Miejskiego „Sztygarka” w Dąbrowie Górniczej, gdzie widzowie mogli obejrzeć spektakl w okolicach rozjazdu wagoników. Wydaliśmy wojnę konsumpcjonizmowi, tworząc warsztaty dla przedszkolaków z zakresu teatru przedmiotu, w którym główną rolę gra animacja przedmiotami codziennego użytku – w literaturze ożywione przedmioty pojawiają się u Andersena, dlatego wszystkie nasze projekty wydają mi się ciekawe.
Czy zdarzyły się wam jakieś nieprzewidziane sytuacje, niespodziewane reakcje na spektakle?
Karol: Ciągle nam się przydarzają, spektakl jest „żywy”, tzn. jeżeli spektakl byłby grany sto razy za każdym razem będzie nieco inny. Dokładamy starań, żeby nasze spektakle zmieniały się na lepsze.
Jak dzieci reagują na sztukę, czy to wymagający odbiorca?
Karol: Jest jedna święta zasada - dla dzieci gra się tak samo jak dla dorosłych, tylko trzy razy lepiej.
Gdzie możemy was oglądać?
Plany repertuarowe na przyszłość? Karol: Na co dzień pracujemy w Teatrze Dzieci Zagłębia im. Jana Dormana w Będzinie. Stowarzyszenie Promocji Kultury „Zielone Słońce” pozwala nam uzupełnić i rozwijać swój warsztat w strony, które nas fascynują, a które niekoniecznie wpisują się w działalność teatru instytucjonalnego, np. specjalnie do spektaklu nauczyłem się grać na akordeonie (piękny instrument), a Kamil na perkusji. Planów na przyszłość mamy mnóstwo, ale nie mogę zdradzać szczegółów – tajemnica służbowa. Na pewno będzie inaczej, ale mogę zdradzić, że szykuje nam się premiera nowego spektaklu - dla wszystkich małych i dużych. Spróbujemy odpowiedzieć dlaczego na świecie jest tyle kataklizmów i skąd ten kryzys?
zobacz:
